snif snif voor cherry

want ze heeft het niet gehaald :-( het paasweekend was me wat! nadat we het bijna-meest-noorderlijke punt van nieuw-zeeland hadden bereikt begon cherry, de groene bloemen vannette, meer dan ooit te sputteren en te doen, en ze wou nie meer starten. Uiteindelijk toch in gang gekregen en al knallend reeds ze verder. ik zat met michi en verena in den bluevan en wij zouden achter hen blijven rijden, zodat we hun tempo konden volgen (30 km op de highway, jiiiiiiiiiiiha), konden zien da alles in orde was, ale bon, wij waren de backup als het ware. Helaas heeft da nie erg lang geduurd. eerder hadden we een stukske gravelroad gedaan met zen achten in de bluevan om de cherry te sparen, en ja, da was duidelijk te zwaar met onze backpacks en dergelijke en toen we keken naar wat de oorzaak kon zijn van rare geluiden bleek da we ne platten band hadden. ondertussen tsjoekte de cherry verder, en de patrick, de bestuurder, diene kijkt nie gemakkelijk in zijn spiegels, en dus hadden ze nie door dat den back up in panne stond. natuurlijk hadden we ons reservewiel nog nie vervangen (hadden we een paar weken geleden al verwisseld) en daar stonden we dan, in t hol van pluto, de zaterdagavond voor pasen met ne platten band en geen reservewiel. een gsmsignaal was er ook nie, dus zat er niks anders op dan te wachten op de cherry. maar na twee uur, nog altijd geen hulp te zien. ze waren gewoon doorgereden en na 80 km, in de volgende stad hadden ze door da we der nie meer waren :-). ale, toeren zulle.
nu was er gelukkig een taverne bij ons in de buurt, t hol van pluto bestond uit een huis en een taverne, en de uitbaters van de taverne woonden dan ook in dat ene huis, ale ja. swoit, rare mensen, en moesten nie direct iets van toeristen weten, zeker nie als ze geen reservewiel hadden of nen driehoek opdat de andere chauffeurs de van konden zien staan. ma goed, uiteindelijk hebben we daar wel mogen bellen, en zo te weten gekomen dat de anderen in kaitaia waren geraakt, maar n uur nodig hadden om de laatste 13 km te doen. hunne van was totally broken down. bon, om een zeer lang verhaal kort te maken zijn wij met zen drieen ter plaatse gebleven, en overnacht, met drie in n bed van 1m20. (ma kmag nie klagen, de andere 5 hebben met 5 in ene van geslapen :-)). sanderendaags konden we een nieuwe (oude) band krijgen van ne vriend van de tavernebaas die garagist was, en dat op Pasen, hoe lief is da! en dus konden we opnieuw de weg op! ole.
in kaitaia (een erg vieze stad trouwens, vol met gangsta's die heel den tijd rond cherry liepen) aangekomen hebben we de cherry in comateuze toestand teruggevonden. op het parkeerterrein van de supermarkt hebben we in stilte afscheid genomen van de cherry, einde van de trip. we hadden dan wel het geniale idee om een blad op de van te hangen dat we nen breakdown hadden en een lift naar auckland wouden, en kijk eens aan, een uurke of twee later boden twee zussen aan om vier van ons naar hier te rijden (een rit van vijf uur). en hier zitten we nu! de drie andere komen met het blauw buske vanavond ons vergezellen. hoe goed is da! den 10de moesten we in auckland zijn, en da is allemaal in orde geraakt. eind goed al goed?
en dus ja, hier zit ik dan, op mijn eindbestemming, maar nog 20 dagen vooraleer ik naar huis kom. t is een moeilijke beslissing wat te doen, want neem nie graag afscheid van de 7 anderen en de laatste vertrekt pas den 21ste. misschien probeer ik opnieuw een minitripliftoffer te vinden, en anders, ja, geen idee....
spannend ee????