warm, rood, aboriginals en vliegen

da is een goede omschrijving voor den outback denk ik.

Een weekske geleden mijn tour alice springs-adelaide begonnen. Eersten dag zeer vroeg begonnen met een busrit van vijf uur, om dan in het heetst van den dag een stevige wandeling te maken in het watarrka national park, alwaar kings canyon is gelegen. we moesten elk 2 liter water meenemen, en kregen nen helen uitleg over de emergency procedures, volgend met verhalen over mensen die uitgedroogd waren, en onze gids die n paar weken eerder een lijk uit het gebied had moeten sleuren. mja, ale dan stelt ge u toch ook vragen... maar ale, t was warm, steil in t begin, en zweten, ma zo erg wast nu ook nie zenne. In Kings Canyon is ook the garden of eden gelegen, maar da klinkt nu toch mooier dan het eigenlijk was, naar mijn mening toch :-). Na onze tocht zijn we naar yulara gereden, ons verblijf in de buurt van uluru of ayers rock. Onderweg groepen wilde kamelen tegengekomen, wilde paarden en koeien, emus, ale, da loopt er allemaal in t rond, waardoor onzen buschauffeur meermaals serieus op de rem is moeten gaan staan. (of hoe zegt ge da ook alweer?) Swoit, savonds dus gekampeerd in yulara in onzen bedrol, opnieuw onder de sterren, maar door de volle maan waren er nie zo veel te zien (t is te zeggen, nog altijd meer dan in belgie ze, ma toch). Volgende ochtend om vier uur opgestaan om naar de zonsopgang te kijken met zicht op uluru. samen met tientallen bussen en honderden toeristen, stonden we daar allemaal met fototoestel in de hand te wachten op de zon, hopend op een foto van de rock zonder andere personen erop (t was een sport, en nie gemakkelijk), ale ja, das dan weer den andere kant van zo'n toeristische attractie. eigenlijk toch nie mijn ding, andere mensen spreken van kippevel als ze diene rock zien, ma da heb ik toch nie waargenomen. snamiddags zijn we naar kata tjuta (ook gekend als the olgas) gereden, een andere rotsformatie, die persoonlijk mijn voorkeur had, gewoon door de vorm (gelijkt op homer simpson) en ale ja, vond da iets meer hebben. na n korte wandeling daar, opnieuw naar uluru, nu voor de zonsondergang, en nu met de honderden toeristen die allemaal n glas champagne in de hand hebben. ale, pure commercie, behoorlijk stom zicht.
derden dag opnieuw vroeg uit de veren want lange busrit naar coober pedy, een opaaldorp in the middle of nowhere. en amai, da was ook weer een ervaring ze. meer dan de helft woont daar onder de grond, in een dugout die ze zelf gegraven hebben. de grond is er goedkoop en ge hebt kans om opals te vinden, dus die mensen beginnen te graven, en zo krijgen ze kamers, vinden ze meer opals, dan graven ze nog een kamer bij, ale, echt bizar. tot een paar jaar terug, waren de explosieven gewoon te koop in de supermarkt, ma da is nu nie meer het geval. t was er extreem warm, tegen de 50 graden, en dan is het in die caves natuurlijk aangenaam (constante temperatuur van 24 graden, ook in winter) maar amai, ik zou er nie kunnen wonen hoor! den tandarts heeft er ne caravan, en komt om de zes weken eens langs, dan hoopt ge toch ook da ge geen tandpijn krijgt! ale, allemaal van die gekke dingen zo, was wel eens interessant te zien. we hebben der zelf ook in n bunkhouse geslapen, en ale, ge wordt er nie wakker van daglicht, ma als ge de pech hebt om ne snurker in uw kamer te hebben, dan zijt ge gezien (echo weet je wel). swoit, k heb toch goe geslapen, geen last van gehad.
Den dag erop opnieuw een national park bezocht, flinders ranges, alwaar we opnieuw een schone wandeling hebben gemaakt. weer warm, warm, warm, want in de bergen staan er nie bepaald veel bomen waaronder ge kunt schuilen in de schaduw. maar ne keer da ge boven zijt, geeft u da toch een beetje n kick, mooi uitzicht en zelfs een briesje, hoera! De laatsten dag gaan logeren in Parachilna, een dorp met 12 inwoners, een mini-stationneke (maar denk nie dat er een trein stopt), een mini-botanischen tuin (gewoon een paar vierkante meter met uitgedroogde planten) en een pub (waar dan ook t merendeel van de inwoners werkt). Na ons laatste avondmaal met de groep (kameel, emu en kangoeroe, lekker lekker) naar de pub geweest waar toevallig de ierse televisie iets kwam opnemen, dus moest ge een van de komende weken tijdens uw ontbijt naar den ierse ontbijttelevisie aan t kijken bent, ziet ge me daar misschien wel meezingen op het lied sunset paradise in parachilna, haha. bon, we hebben daar ook deelgenomen aan een van de hoofdactiviteiten van het dorp: wachten en kijken naar den trein. ma echt e, in da cafe stond er ergens een doosje met een lichtje, en als da rood was, dan betekende dat dat den trein eraankwam. wij dus allemaal naar buiten, en gaan zien wat er nu vanaan was. en inderdaad, na n kwartier wachten, kwam er nen trein voorbij. en t was ne lange, da wel, ma da was t dus: nen langen trein die voorbij reed. hij heeft zelfs applaus gekregen, ma k weet nog altijd nie precies wat er nu zo speciaal aan was... ma goed, da hebben we dan ook gezien!
Dan de laatsten dag nog n paar wijngaarden bezocht in Clare Valley en s'avonds aangekomen in adelaide, een nachtje gebleven en gisteren opnieuw t vliegtuig genomen, richting perth, en k vind het hier wel tof! K heb hier nu drie dagen om de stad wa te ontdekken, naar de beach te gaan, en zaterdag begin ik aan mijn laatste tour op australisch grondgebied, richting Broome. daar zal ik negen dagen over doen, en dan vlieg ik terug naar perth, blijf ik hier nog enen dag en dan moet ik dag zeggen aan australie want dan vlieg ik over naar nieuw-zeeland, ge zou bijna vergeten dat ik daar ook nog naar toe ging e. ma bon, k ga me weer weten bezig te houden...

tot een dezer!